Πηγή: Αναδημοσίευση από Red NoteBook, ημερομηνία ανάκτησης 21/9/2011
| Από το εγχείρημα της αναβάπτισης των Ταγμάτων Ασφαλείας στη χονδροειδή προπαγάνδα εναντίον των φοιτητικών καταλήψεων Του Πέτρου Στανγκανέλλη Ο γνωστός εν Ελλάδι καθηγητής του Γέηλ χτύπησε και πάλι. Αυτή τη φορά όχι για να κάνει έναν υπολογισμό πόσο «μας κόστισε» η αντίσταση κατά των γερμανών, ούτε για να αραδιάσει ένα σωρό κοινοτοπίες περί «σύγχρονης επιστημονικής δεοντολογίας», αλλά για να μας αφηγηθεί πώς οι απόφοιτοι –καταληψίες σχολείων και πανεπιστημίων– είναι επιζήμιοι για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Στη διαφωτιστική του αυτή προσπάθεια κρίσιμη ήταν η συνέργεια της Σώτης Τριανταφύλλου, καθώς κι ενός επιρρεπούς στο νεοφιλελεύθερο μελόδραμα ανωνύμου, δίχως «αριστερά κονέ» πτυχιούχου, ο οποίος μάλλον αποτελεί λογοτεχνικό εύρημα του κυρίου καθηγητού (για την ύπαρξη της Σώτης δεν αμφιβάλλουμε). Τι μας λέει με λίγα λόγια; Ότι οι καταλήψεις πανεπιστημίων είναι ελληνική πατέντα, ότι οι επαναστάτες-καταληψίες είναι κάτι τεμπέληδες που θέλουν να πάρουν άκοπα πτυχίο κι ότι στην «τελευταία σοσιαλιστική δημοκρατία της Ευρώπης» (αυτό είναι από προηγούμενο άρθρο του ιδίου, και ταυτόχρονα επίσημη «γραμμή» της «Καθημερινής», του Σκάι, της κυβέρνησης και του ΛΑ.Ο.Σ), οι επαναστάτες-καταληψίες-τεμπέληδες προκόβουν και στήνουν πολιτικές καριέρες («παραδείγματα: Τσίπρας, Παπουτσής»). Το υπόλοιπο άρθρο αποτελείται από μια συρραφή παλιών και πετυχημένων κλισέ επιπέδου συζήτησης σε ταξί ή επιστολής ταξιάρχου εν αποστρατεία στην «Εστία» ή στην πάλαι ποτέ «Μεσημβρινή»: «αμπεχονοφόρος φοιτητής» (λείπει η «αξύριστη μασχάλη»: ίσως μιαν άλλη φορά), «ψωνισμένοι και ημιμαθείς καθηγητές», «πανεπιστήμιο που πατώνει στις διεθνείς κατατάξεις», «ρημαδοπτυχίο/ψευδεπίγραφο πτυχίο», «προοδευτικά ιδεολογήματα»… Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα ξεπατικοτούρα παλαιότερων κειμένων του εν λόγω καθηγητή, κάποια από τα οποία ήταν λίγο πιο ευφάνταστα. Ίχνη κόπωσης παρατηρούμε και, αν ήμασταν κριτικοί θεάτρου, θα προσθέταμε ότι «το παίξιμό του έχει γίνει μανιέρα, έχει εξαντληθεί πια, κουράζοντας και το κοινό του». Δεν είναι βέβαια μανιέρα αλλά, συστηματική προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορίας, προσβολής της νοημοσύνης και κοινής προπαγάνδας. Αλλά πώς να αντικρούσει κανείς αυτά τα φληναφήματα; Λέγοντας ότι οι φοιτητικές διαμαρτυρίες είναι συνομήλικες της ιστορίας των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων; Ότι οι καταλήψεις στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια είναι συχνότερες από αυτές των αμερικάνικων διότι τα ευρωπαϊκά δεν αποτελούν μετεξέλιξη ιεροδιδασκαλείων προτεσταντικών αιρέσεων, αλλά συνδέονται, ακριβώς, με την προσπάθεια αυτονόμησης (των πρωτο-αστών και των αστών) από τις λογής θρησκευτικές και πολιτικές εξουσίες; Μήπως να πούμε ότι και στις ΗΠΑ, όχι τη μακρινή δεκαετία του 1960, αλλά ακόμα και την τελευταία εικοσαετία, έγιναν και γίνονται καταλήψεις (αλλά μάλλον ο κ. καθηγητής «ακόμα διαβάζει»); Να προσθέσουμε την πληροφορία (που μάλλον δεν διαφεύγει στον εν Ελλάδι κατοικοεδρεύοντα κ. καθηγητή) ότι ουδείς πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά το 1974 δεν έλαβε μέρος σε καταλήψεις (άρα δεν «έχτισε την πολιτική του καριέρα» και δεν «κατέστρεψε την ελληνική οικονομία» με την τεχνογνωσία που του προσέφερε το αμαρτωλό του παρελθόν;). Ότι, τέλος, για να κάνει κάποιος καριέρα ως υπουργός, μάλλον θα πρέπει να έχει κάνει «γαργάρα» το παρελθόν του ως καταληψίας (βλέπε: Παπουτσής); Το 1974, βέβαια, είναι ένα σκόπιμα θεσπισμένο όριο για να μην καταδικαστεί ρητά η συμμετοχή σε μια άλλη φοιτητική κατάληψη «αμπεχονοφόρων» και «τεμπέληδων», αυτή του Πολυτεχνείου το 1973. Μάλλον από εκεί θα ήθελε ο κ. Καθηγητής του Γέηλ (και φίλος της Σώτης) να αρχίσει το άρθρο του περί καταληψιών. Αλλά, προς το παρόν, ίσως δεν τολμά: θα ακουγόταν λίγο «ντερτιλίδικο». Ίσως, πάλι, δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί, αφού προσπαθεί ακόμα να ολοκληρώσει το γνωστό του πρότζεκτ: να αμπαλάρει με μια «νέα γλώσσα» τα Τάγματα Ασφαλείας, το Γράμμο και το Βίτσι κ.ο.κ, μια γλώσσα που να ταιριάζει με τον μέσο «εγώ-κοιτάω-τη δουλειά μου» μικροαστό του 21ου αιώνα, στον οποίο συστηματικά απευθύνεται προσπαθώντας να τον διαπλάσει, όχι πια τόσο «εθνοπρεπώς», όσο μέσω της παρουσίασης του «εθνικά ορθού» και του «προστάγματος των αγορών» ως συνωνύμων και αλληλοεπικαλυπτόμενων όρων. |
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου